Avontuur met Duinzichtbijen

Het is alweer een tijdje geleden dat ik op een ochtend richting hole 4 liep om de twee bijenkasten te fotograferen die daar staan. Het was een druilerige dag, donker en met een miezerregen. Ik liep vanaf de verkeerde kant de hole over. Het had 's nachts flink geregend en de baan lag er mooi en vredig bij. Heel groen en niemand te zien.

 

 Duinzicht streeft naar een natuurvriendelijk en milieubewust beheer van haar  golfterrein en clubgebouw. Het is onder andere de bedoeling om de baan  zoveel mogelijk weer het uiterlijk te geven van het strandwallengebied dat het  ooit was. De schapen werken daar aan mee. Omdat zij al het gras rond de  struiken opeten en het niet zoals bij maaien blijft liggen, verschraalt de grond  en komt langzamerhand de oorspronkelijke begroeiing terug.

 

 De dag er voor had Victor Sterk mij nog op het hart gedrukt: “gebruik wel  een telelens. Ik heb geen pak voor je en een bijensteek is niet niks”. Ach,  dacht ik bij mijzelf, bijen doen mij niets en van een beetje avontuur hou ik wel.

 

 

 

Victor Sterk en Isabelle Hylkema zijn onze imkers. Zij runnen tevens samen De Blije Bijen, gevestigd aan de Raamweg 47 (het vroegere gebouw van Interpol). Ze imkeren er en geven lessen over bijen aan particulieren, bedrijven en scholieren. Kinderen kunnen er terecht voor een verjaarspartijtje.

 

 

Ze waren er al toen ik aan kwam lopen. Het leken net twee ruimtemannen met die kappen. “Aha daar ben je” zei Victor. “We maken net contact met de bijen”. Met hun armen om de kast, vragen ze de bijen toestemming om de kast te mogen openen. “Als je dat doet kun je ook voelen waar het broedsel zit. Dat is heel warm, wel 35 graden. Je weet dan waar je de koningin moet zoeken”, zei Isabelle. Ik had geen papier en potlood bij me. Die details komen later wel, dacht ik.

  

 

Het was donker weer en dan ook nog onder bomen. Dat was lastig fotograferen. Een flitser vind ik niets, dan maar een hoge ISO, 4,5 diafragma en geen telelens. Victor had een pijpje (Dathe pijpje) uit zijn mond hangen waar rook uit kwam. Geen gewone tabak vertelde hij, maar een kruidentabak. Het is niet bewezen dat het helpt, maar de bedoeling is dat de bij denkt dat het vuur is, dus gevaar en dat hij zich vol zuigt met honing. Ze steken dan minder snel. Beide imkers droegen geen handschoenen. Victor vertelde later dat hij zo met z’n handen een beter gevoel heeft. Meestal gaat het goed, maar soms wordt hij wel gestoken. Op zijn handen heeft hij er niet zo’n last van. In zijn gezicht ziet hij er dagen niet uit, vandaar toch maar wel een kap.

 

   

 

Tijdens het interview later hoorde ik ook dat bijen maar 4 tot 6 weken leven. Het volk wordt gedurende de zomer geregeld vernieuwd. Ik had daar geen idee van. Ze halen hun nectar in een straal van 6 kilometer. Hoe dichterbij het voedsel, des te minder energie hebben ze nodig en des te meer nectar brengen ze binnen. Dit betekent meer honing en een grotere kans om de winter te overleven. In juli zijn er wel zo’n 40.000 tot 50.000 bijen in een kast. In augustus moeten er in ieder geval zo’n 20.000 zijn. In de periode augustus/september worden winterbijen uitgebroed die langer kunnen leven en de winter doorkomen.

  

 

Isabelle en Victor haalden de raten één voor één uit de kast en bekeken ze goed. Ze zochten naar de koningin en keken of ze haar werk goed deed en of er voldoende nieuw broedsel was. Het komt voor dat een koningin doodgaat of haar werk niet goed doet. Het bleek dat het met één van onze kasten zo is. Het volk in de andere kast doet het gelukkig uitstekend. Die zwermt uit en zorgt voor honing. De honing is te koop in ons clubhuis en soms ook te winnen bij de wedstrijden.

 

Inmiddels was ik steeds dichterbij gekomen. Het is lastig om het gekrioel van de bijen scherp te krijgen. “Kom maar wat dichterbij staan” zegt Viktor en hij wees op een plek tegenover hem, tussen de bomen. Dat wilde ik wel. Maar terwijl ik gefascineerd fotografeerde, kwam ik steeds dichterbij. Dat werd blijkbaar door de bijen niet geapprecieerd. Opeens zaten er een hoop om mijn hoofd, hevig zoemend. Ik voelde een steek in mijn hand en sloeg om mij heen. “Niet slaan”, riepen ze. Ik maakte dat ik weg kwam. “Niet rennen” riepen ze. Paniekerig riep ik: “Nou, maar dan moet wel iemand die bijen uit mijn haar halen”. Mijn stem werd er helemaal pieperig van.

 

   

 

Isabelle kwam er aan en zocht in mijn haar. “Volgens mij zijn ze er uit”, zei ze, maar ik hoorde er toch echt nog eentje in mijn oor zoemen. Heel voorzichtig lukte het haar de bij uit mijn haar te halen. Ik haalde opgelucht adem. Ze keek of de angel goed uit de steek was en wreef met gras over mijn hand. Tegen de pijn, dacht ik, maar Isabelle vertelde dat bijen een stof afscheiden, die ik nu bij me droeg en dat andere bijen daardoor zouden denken dat ik een gevaar was. Ik vond opeens dat ik wel genoeg foto’s had.

 

 In het clubhuis was iedereen heel betrokken. Ik kreeg      een heleboel adviezen en enge verhalen: “Als je  allergisch bent, ga je er aan dood” en “je hand wordt  heel dik en je hebt er nog weken last van”. Conny kwam  met een doekje met ammonia. Ik moet zeggen dat gaf  snel verlichting. Mijn hand werd nauwelijks dik. De week  er op jeukte het wel, maar ik kon gewoon golfen en  fotograferen. Erg was het niet. Ik ben gelukkig nog  steeds niet bang voor bijen. Dat zou ook heel vervelend  zijn als je van tuinieren houdt. Bovendien fotografeer ik  ze  graag.

 

Bezoek de Blije Bijen tijdens open dag

Op 30 augustus is er een open dag aan de Raamweg 47. Deze dag is bedoeld om het publiek kennis te laten maken met alle bedrijfjes die er werken. Dat zijn over het algemeen creatieve bedrijven zoals dans en toneel gezelschappen en uiteraard De Blije Bijen. Van 12.00 tot 16.00 geven Isabelle en Victor uitleg bij de bijenkasten en vertellen zij over de manier waarop zij imkeren. Ook is de honing te koop die dit jaar is geoogst. Iedereen is welkom.

 

Dorine Kleinloog, info@dorinekleinloog.com